Organizuję organizacje

Jako nastolatek w bardzo efektywny sposób zdobyłem klientów na używane podręczniki szkolne moich kolegów i koleżanek z klasy. Innym razem byłem jedną z lokomotyw napędowych amatorskiego studia filmowego, które stworzyliśmy wraz z grupą przyjaciół. Na wycieczkach szkolnych zawsze warto było trzymać się ze mną, bo „z Damianem nie zginiecie”, byłem osobą, która w imieniu klasy prosiła nauczycieli o przełożenie sprawdzianów, a w ostatniej klasie liceum ogólnokształcącego pełniłem rolę przewodniczącego.

W okresie studiów dorabiałem pracując z ludźmi jako sprzedawca w sklepie odzieżowym w dużym centrum handlowym (była to moja pierwsza prawdziwa szkoła życia, którą z ciepłym sercem wspominam do dzisiaj) lub parałem się organizowaniem młodzieży na zbiórkach pieniędzy dla fundacji charytatywnej. W tym samym czasie udzielałem się na forum internetowym, które niestety zaczęło tracić na jakości – z mojej inicjatywy zebrałem najbardziej aktywnych użytkowników i stworzyliśmy własny, odrębny projekt, który funkcjonował przez wiele lat.

W mojej kolejnej pracy za czasów studenckich musieliśmy jako zespół zadbać o archiwum druków. W wyraźny sposób przyczyniłem się do poprawy efektywności naszej pracy – usprawniłem logistykę transportu dokumentów, opracowałem wraz z kolegami bardziej wydajny sposób przygotowywania paczek oraz zainicjowałem i przeprowadziłem porządkowanie całego archiwum.

Za zarobione pieniądze kupiłem laptop oraz postanowiłem założyć swój pierwszy startup. Miałem ambitny plan na prowadzenie szkoleń oraz stworzenie rozwojowo-biznesowej księgarni internetowej. Pomysł okazał się totalną klapą, a ja tylko straciłem pieniądze. Mimo wszystko nadal jestem dumny z tego, że spróbowałem, bo doświadczenia te przyczyniły się do dalszego odkrywania mojego prawdziwego potencjału.

W tym okresie życia wystartowałem z pierwszą edycją PonadPrzeciętnych – inicjatywą szkoleniową przeznaczoną dla łódzkich studentów. Był to projekt budowany od zera. Postarałem się o wsparcie Akademickich Inkubatorów Przedsiębiorczości i Samorządu Studenckiego Politechniki Łódzkiej. Zorganizowaliśmy sale, marketing, grupy ćwiczeniowe, a ja przeprowadziłem szkolenia i wykłady, które do dziś można oglądać w Internecie.

Tuż po studiach dorabiałem jako instruktor nauki jazdy (prawdą jest, że jest to najnudniejszy a zarazem najniebezpieczniejszy zawód na świecie). To właśnie dzięki tej pracy bardzo rozwinąłem się jako trener, albowiem uczyłem kursantów jeździć samochodem w pełni wykorzystując warsztat szkoleniowy i mając świadomość, że mam bardzo ograniczony czas na nauczenie ich tak odpowiedzialnego zadania, jakim jest bezpieczne poruszanie się w ruchu drogowym.

Niestety po zakończeniu kariery instruktora nauki jazdy nie potrafiłem osiągnąć w życiu nic znaczącego. Zamiast skupić się na sensownym budowaniu kariery wolałem podejmować się coraz to nowszych wyzwań i żyć marzeniami o stworzeniu firmy wielkiej na cały świat! Wypierałem rzeczywistość i brnąłem w coraz to większą ilość przedsięwzięć kierowanych chorymi ambicjami. Dużo się wtedy nauczyłem i bardzo rozwinąłem swoje kompetencje, ale…

Ale niestety bardzo kiepsko stałem z finansami. Ledwo wiązałem koniec z końcem, nie kupowałem sobie ubrań, na nic mnie nie było stać i żywiłem się najtańszym jedzeniem z supermarketów. Zamiast posłuchać bliskich i znaleźć stałą pracę, „kombinowałem”, zapętlałem się i wymyślałem sobie kolejne wyzwania, a mój wieloletni związek chylił się ku upadkowi.

Postawiłem wszystko na jedną kartę – wyprowadziłem się od byłej dziewczyny i wynająłem kawalerkę. Miałem tylko tyle oszczędności, żeby bez pracy w opcji „minimum” żyć trzy, góra cztery miesiące. Wiedziałem, że jeśli ostro nie wezmę się za siebie, pójdę na dno. Dlatego zacząłem szukać stałej pracy i taką znalazłem – zostałem Analitykiem KYC (ang. Know Your Customer). Z jednej strony bardzo się cieszyłem, bo spadł mi finansowy kamień z serca, ale z drugiej było mi bardzo przykro, bo etat oznaczał dla mnie ostateczne pożegnanie się z marzeniami o stworzeniu własnej firmy.

Stała praca okazała się moim wybawieniem! Mogłem uczyć się funkcjonowania dużej korporacji oraz szukać swojego miejsca w firmie i na świecie. Udało mi się stworzyć program wprowadzający dla nowych pracowników (który działa do dziś) oraz zorganizować Zespół Badań i Rozwoju (ZBiR). Zaczynałem odżywać i zdecydowałem się wreszcie skonfrontować ze sobą – poszedłem na psychoterapię. Zrozumiałem, że moje porządkowanie to nie tylko chęć poczucia harmonii, ale też OCD, a wygórowane ambicje i pracoholizm to próba kompensacji trudnego dzieciństwa.

Pogodzenie się ze sobą nie było łatwe, ale udało się i od tego momentu moje życie osobiste i zawodowe stało się pasmem ciągłych sukcesów:

• zmieniłem pracę i trafiłem do wymarzonego zawodu Scruma Mastera
• zostałem finalistą Mistrzostw Polski w przemawianiu publicznym
• przeprowadziłem kolejną serię wykładów na Politechnice Łódzkiej (którą również do dziś można oglądać w Internecie)
• sfinalizowałem pierwszy szkic mojego autorskiego narzędzia do tworzenia systemów organizacyjnych, czyli Model Dedykowanych Systemów (MDS)
• z roku na rok zacząłem zarabiać coraz więcej i ta passa trwa nadal
• z sukcesem podjąłem kolejną próbę wystartowania PonadPrzeciętnych
• założyłem firmę i zostałem Trenerem
• otworzyłem wymarzoną stronę InzynieriaSpoleczna.pl
• bazując na MDS Napisałem własny system organizacyjny Activerto
• dołączyłem do grupy networkingowej Towarzystwa Biznesowe S.A.
• słowem – wszystkie moje pomysły wreszcie działają!

Życie nie jest fair wobec nikogo. Nie było fair wobec mnie.

Przeszedłem długą drogę pełną cierpień, wątpliwości, strachu, bólu i upokorzeń.

Nie żałuję niczego.

Dziś rozumiem, że to wszystko było mi potrzebne, abym zrozumiał po co tutaj jestem. Lata ciągłego podejmowania prób, popełniania błędów i „wychylania się” nie poszły na marne. Dostałem od życia wezwanie i długo je odrzucałem, ale dziś finalnie przyjmuję je w pełni – z szacunkiem, pokorą, otwartym sercem i umysłem.

Nazywam się Damian Borowski i zmieniam świat wspierając ludzi i organizacje w uwalnianiu ich potencjału. Jak to robię?

Organizuję organizacje.

Dziś wiem, że wygrałem.